فاصله ی میان کنش های روزانه ات را
با “ماندن” بی هیچ شتاب
پیوند بزن
آن ها کنش هایی برای انجام شدن نیستند
آن ها شدن هایی در زیستن اند
و تو تنها انجام می دهی
و سپس به کنش بعدی،
پرش می کنی
بمان، در فاصله ها
و حس کن زیستن را، زندگی را
بمان، و گوش کن به صدا ها
بمان و به نفس هایت نگاه کن
و هر آن چه را در برابر چشمان تو ست،
بنگر
آن گاه وارد کنش بعدی شو
وارد منزل دیگر زیستن
و هر بار هوشیار تر وارد خواهی شد
و خواهی “شد”
در هر کنش: هوشیار تر، زنده تر، مسرور تر
بمان، در فاصله ها، بی پرش فکر به کنش بعدی،
در تمامیت این لحظه
و به ورود آرامش ی بی کران،
آری بگو
مریم مقدادی
